Zaburzenia miesiączkowania
Miesiączkowanie jest to cykliczne krwawienie z dróg rodnych kobiet dojrzałych płciowo, które jest następstwem zachodzących w błonie śluzowej macicy zmian. Prawidłowy cykl trwa 25-35 dni, natomiast krwawienie 3-7 dni. Za prawidłową uznaje się przy tym utratę krwi na poziomie 30-80 ml w jednym cyklu.
Kobiety zgłaszające się do ginekologa często borykają się z zaburzeniami miesiączkowania. Cykle są za długie bądź za krótkie, krwawienie jest skąpe bądź wręcz przeciwnie – długie i obfite. U niektórych pacjentek pojawia się również zanik miesiączki. W każdym z tych przypadków konieczna jest konsultacja lekarska połączona z badaniami, które pomogą poznać przyczynę zaburzeń.
Przyczyny zaburzenia miesiączkowania
Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) wyróżnić można 7 przyczyn zaburzeń miesiączkowania, tj.:
- niewydolność podwzgórzowo-przysadkową,
- zaburzenia czynności osi podwzgórzowo-przysadkowej,
- pierwotną niewydolność jajników,
- wady lub nabyte uszkodzenia macicy,
- guzy okolicy podwzgórzowo-przysadkowej wydzielającej prolaktynę,
- zaburzenia funkcji podwzgórzowo-przysadkowej połączone z hiperprolaktynemią,
- guzy pourazowe lub pozapalne uszkodzenie okolicy podwzgórzowo-przysadkowej.
Rodzaje zaburzeń miesiączkowania
Wśród najczęściej występujących zaburzeń wyróżnić można:
- brak miesiączki,
- skąpe krwawienia miesiączkowe,
- nadmierne krwawienia miesiączkowe,
- bolesne miesiączkowanie.
Brak miesiączki – może być pierwotny lub wtórny. W przypadku pierwotnego braku miesiączki mowa o sytuacji, kiedy pacjentka wkroczyła w okres dojrzewania, jednak miesiączka nigdy się u niej nie pojawiła. Przyczyny tego stanu mogą być różne – zarośnięta błona dziewicza, zarośnięte przegrody pochwy, niewydolność jajników, Zespół Rokitansky’ego–Küstnera, wrodzony przerost nadnerczy i nie tylko. Natomiast w przypadku zatrzymania miesiączkowania (wtórny brak miesiączki) przyczyną może być zarówno ciąża, stres, jak i zaburzenia odżywiania, zespół policystycznych jajników czy też choroby tarczycy.
Skąpe krwawienie miesiączkowe (hypomenorrhoea) – stan ten dotyczy sytuacji, gdy krwawienie trwa 1-2 dni, a pacjentka traci mniej niż 30 ml krwi. Przyczyną mogą być zaburzenia hormonalne spowodowane stosowaniem antykoncepcji hormonalnej, jak i niewydolność jajników, zespół policystycznych jajników czy też nadczynność tarczycy
Nadmierne krwawienia miesiączkowe (hypermenorrhoea) – są to krwawienia trwające ponad 7 dni i charakteryzujące się znaczną utrata krwi (ponad 100 ml). Mogą one występować u kobiet młodych, które wkraczają w okres dojrzewania, jak i u kobiet tuż przed menopauzą. Zbyt obfite krwawienia mogą też być też następstwem chorób tarczycy, zaburzeń krzepnięcia krwi, zapalenia błony śluzowej macicy, polipów macicy i nie tylko.
Silne dolegliwości bólowe podczas menstruacji nie są normą, a zaburzeniem. Mowa o silnym bólu w okolicy podbrzusza oraz krzyżowo-lędźwiowej, któremu towarzyszą bóle głowy oraz nudności, a także wymioty. Wyróżnia się dwa rodzaje bolesnego miesiączkowania, tj.:
- pierwotne – dolegliwości bólowe pojawiające się zwykle po roku od pierwszej miesiączki, nasilają się z czasem i nie są związane z wyraźnymi patologiami ze strony narządów płciowych,
- wtórne – pojawiają się u pacjentek, które wcześniej nie miały tego typu problemów; mogą mieć związek m.in. z endometriozą, torbielami jajników czy też zaburzeniami odżywiania.
